De Hunnen komen..!

Údrumar keek met een grijns op zijn gezicht naar de velden die voor hem lagen. Zijn rode ogen gleden over het land, en hij trok zijn runenzweep. Hij draaide zijn paard, en keek naar zijn leger-te-paard, dat achter hem reed, op weg naar de steden die hier in deze landen zouden liggen. Údrumar grinnikte. Macedonië was al bijna helemaal platgebrand door zijn legers, en nu zouden de landen in het Oosten volgen. Hij zag een kar over de weg beneden hen gaan. De bestuurder had het leger nog niet opgemerkt...

"Shinzo." Údrumar wenkte zijn jonge kapitein, en keek hem met een vuile grijns aan. "Geef me mijn boog." De kapitein knikte snel van 'ja' en een enorme boog, bestikt met hoorn en been werd aan Údrumar overhandigt. Een normaal mens zou het enorme kracht moeten kosten om de boog recht te houden, maar de hoofdman van de Hunnen schaterlachde om zulke zwakkelingen. Hij spande de boogpees moeiteloos, en pakte een pijl, waar hij een vlag omwikkelde. De Hunnische vlag.. Zíjn vlag... De pijl schoot zoevend langs de boogpees, en boorde zich door de man heen. De man keek, mét de boog door zijn borst, naar boven, en wilde iets schreeuwen.. Hij viel dood neer voordat hij de kans kreeg.

"Mannen, we hebben ons eerste slachtoffer!" Brulde Údrumar lachend, en hij spoorde zijn paard aan, dat met een enthousiast gehinnik naar beneden stormde.

Een Muntjak keek bezorgd naar de Hunnen.
"Hmm" Mompelde hij.
"Dit lijkt mij niet goed"

De Valk op Údrumar's schouder krijstte, en vloog de richting op, waar cervus stond... Údrumar grijnsde. "Ik eet hert vanavond.." Hij mikte op de muntjak, hij wist dat ze lekker smaakten van thuis..

Een pijl zoefde door de lucht, richting de muntjak...

De Muntjak veranderde in een Eland en sloeg de pijl met zijn gewei weg.
Het dier stormde op het paard af.

Fenrir lag op een steen het gevecht te bekijken. Hij grijnsde naar het Eland, en wist al direct dat de reus zou winnen.

Údrumar brulde wat, en de colonne's ruiters werd uit elkaar egdreven. ze haalden speren en bogen te voorschijn, en al snel vlogen duizenden pijlen op de eland af. Údrumar staakte al na één salvo het vuren, om het resultaat eens rustig te bekijken. Hij apkte zijn speer, en stapte van zijn paard af.

,,Interessant.." Mompelde Fenrir, die naar de eland keek. Jammer voor het dier, maar hij moest wel geraakt worden..

Toen de regen van pijlen ophield, hief de Eland zijn kop op.
Hij nam zijn menselijke gedaante aan en had geen enkele schram.
"Hoe durft u mij, Cervus, de god van de bossen, aan te vallen!"

Údrumar schrok toen hij Cervus zag veranderen, maar hij geloofde hem nog niet helemaal. "Als u waarlijk Cervus bent. Dan weet u ook wie wij zijn." Zei Údrumar meesmuilend. "Vertel.."

"U"
begon Cervus.
"Bent Údrumar. En jullie zijn de Hunnen."
Hij snoof minachtend.
"Hoe durft u aan mij te twijfelen?"
Kwaad plantte hij zijn staf op de grond en grote wortels grepen enkele van Údrumars mannen.

Fenrir genoot van de discussie. Hij liet zich van zijn steen afglijden en nam een sprint dichterbij.
Het gekraak van dennetakken en een hijgende adem verraadde zijn aanwezigheid.

Údrumar keek geschrokken, maar verborg zijn indrukken al snel. "Als ú Cervus bent, waarom bent u dan op aarde, mijn Heer..?" Vroeg Údrumar slinks, terwijl hij een kniebuiging maakte.

"Om te controleren of alles nog wel gaat zoals het behoort te gaan"
zei Cervus minachtend.

Cervus snoof, en nam de vorm aan van een Edelhert.
"Pas op, Údrumar...Maak mij niet kwaad"
met grote spongen verdween hij.

Údrumar keek geschrokken toe, maar schudde zijn hoofd. "Kira is ons beter gezind, hij zal ons vast ebschermen." Hij regroepeerde zijn leger, en reed naar beneden, om zijn buit te gaan halen in de benedenliggende dorpen...