Tempel van Kira

Údrumar kwam op zijn paard aan bij de grote hal op de bergzijde van de Grote Berg. Hij boog driemaal vóór de tempeldeuren, zoals dat een gebruik was, en sloeg ze toen met een luide klap open. Er stonden twéé beelden in het midden van de hal. Een afzichtelijke demon aan de rechterkant, een lange jongeman aan de linker. Tusse de twee beelden in waren twee deuren in de grond gebouwd, omgeven door kettingen en vallen... Het hek eromheen rees 5 meter de lucht in, totdat de punten samenkwamen tot één vlijmscherpe speerpunt.

Údrumar pakte zijn pijlen en zijn boog. De Chaoten bezwermden maar al te vaak de tempels van hun goden, en hij was van plan elke Chaoot die in zijn zicht kwam af te schieten...

Toen hij een stuk of 5 kleine demoontjes had afgeschoten, ging hij op een verhoginkje zitten, vlak vóór de gesloten poort met de vallen en het hek. Hij vouwde zijn handen samen, en bad stilletjes tot Kira...

Als eerste verschenen er twee knal rode ogen.
Daarna langzijm zijn "goden" lijf.
Het was een rare blauw/zwart achtige verschijning met twee vleugels.(zie avatar,die boven het mens.)
Kira keek de tempel rond. Hij was hier al lang niet meer geweest...
Toen keek hij Údrumar, deze naam verscheen ook boven zijn hoofd iets wat alleen Kira zag.
"U had mij geroepen."
Sprak Kira.

Údrumar boog diep, en keek slinks naar zijn 'god'... "Heer.. U bent uw volk misschien vergeten, in de lange tijd dat de Grote Schepper (De Ene, zo je wilt) u opgesloten heeft in de krochten van Tartarus, maar wij ú niet.. Uw volk heeft zich verenigd onder míjn banier." Hij stond op, en ging trots rechtop staan. Hij trok zijn zwaard. "Ik ben Údrumar, de koning der Hunnen. De Leider van Uw volk, het volk dat al sinds uw opsluiting wacht op uw bevrijding, en sindsdien alle landen in het Noorden heeft weten te teisteren.." Zei Údrumar plechtig.

"Geef me uw bevelen, nu we tot de beschaafdere werelden zijn aangekomen, O Grote God.."

"Laat men mij aanbidden.
Of ze het in vrees doen of gewillig is niet zo belangrijk.
Hoe meer menselijke zielen die zich aan mij wijten, hoe sterker ik zal worden."
Zei Kira met een grijns.
"Voorderest neem ik aan dat u al plannen had? Ga hier meer door, eerst zal ik zaken in de drie werlden doen voor ik u echt kan aansturen op oorlogspad.
Tenslotte ben ik nog zwak vergeleken met eerst...."
Sprak Kira die zijn tegenstanders niet onderschatten.

"Uw wens is mijn bevel, mijn Heer.." Údrumar deed zijn zwaard weer in de schede, en boog nog eens plechtig voor zijn Heer. "U bent groots, dat u ontsnapt bent aan de Wachter, ik lever u de Gebeden en de Angst.. De Rivier van Bloed zal snel vloeien, en uw bewind zal weer compleet zijn.."

Údrumar ontstak de lichten, en de poort begon zich langzaam te sluiten, waarna Údrumar naar buiten rende, en de priesters een aalmoes gaf, om vervolgens op zijn paard te springen en over een heuvel te rijden, waar zijn complete leger was egstationeerd.

Hij grijnsde, en trok theatraal zijn zwaard. "Mijn legioenen! Vandaag trekken wij ten strijde, voor onze Grote God, hij zal blij zijn als de Rivier van Bloed zal stromen!" Riep hij, waarna hij wees op een kleine stad, een paar kilometer verderop, waar na een paar uur een waarlijke rivier van bloed uitstroomde, gemengd met het vuil vanonder paardenhoeven...