De oorlog bekijken

Sibirïã keek naar de aarde,En zag hoe de bossen werden vernield,Hoe er schoten door de bomen joegen,En hoe mensen elkaar vermoorden.
Sibirïã walgde,En dacht aan hoe ondankbaar de mensen eigenlijk waren.

Opeens was er een lichte bries te voelen, en Oranos stond achter Sibiriã. "De aarde is verderfelijk geworden, sinds de mensen wapens hebben leren te gebruiken. Oranos zuchtte, en keek naar de aarde onder hen. Hij liet zich naast Sibiriã zakken. "Gelukkig hebben ze het geheim van Loki nog niet ontdekt.." Zei Oranos, alsof er een sprankje hoop gloorde aan de horizon.

''Mensen zijn rare wezens,Alhoewel ik niet het werk van De ene verwalg,-'' Zei ze en slikte.
''Waarom zijn die schepsels zó ondankbaar,En vernielen ze het werk van de ene?'' Vroeg ze kwaad,En keek naar de bossen die in de fik stonden.
''En ondankbaar tegenover mij...Ze hebben gebeden voor me,En nu steken ze het werk in de brand'' Zei ze en balde haar handen tot vuisten.

"De mensen zijn geen schepping van de Ene weet je.." Zei Oranos afwezig, terwijl hij naar de vechtende mensen keek, en hij besloot dat er ingegrepen moest wordne in een kleine bergstreek. Hij liet een machtige rukwind een barriere van ijs maken tussen de twee kampen, en hij leit zijn handen weer zakken.

"De Ene gaf ons, de Eerste Goden, de opdracht om ons voort te planten. Mijn zoon, Prometheus, maakte toen de mensen die deze streek bewoonden. Zij waren een van de eersten in de wereld." Hij schoof een stuk wolken op zij, en wees op een gedeelte van Griekenland en Macedonië.

Sibirïã knikte.
''Ze vernielen wat ik gemaakt heb...'' Zei ze kwaad,En had de neiging,Valse wolven erop af te sturen,En valse kraaien,Die ze de ogen uitpikten.

"Maar wees blij. Ze hebben het Buskruit nog niet ontdekt." Zei Oranos. Hij pakte een zwartleren zakje van zijn riem, en nam er eens snufje zwart gekleur poeder uit. Hij gooide het naar beneden, waar de korrels als meteoren neerkwamen, en ontvlamden waar ze neerkwamen, zodat er een andere barriere werd gecreëerd..

"Dit zou, in de verkeerde handen, een grotere vernietiging veroorzaken dan wij ooít hebben gezien." Hij borg het zakje weer veilig op, en keek naar beneden. "De mensen zullen ooit inzien dat ze fout zitten. Er zijn wijzen daar beneden... Hij knipte in zijn vingers, en opeens zoomde het beeld enorm ver in, op een man die op een rots zat, met voor zich een hoop aarde, een klein vuur, een kom water, en een pot met niets erin behalve lucht.

"Dat is Thales van Milete. Hij denkt na over wat dit allemaal geschapen zou kunnen hebben." Hij wees dingen aan, en maakte daarna eengebaar dat 'de aarde' betekende. "Hij is de eerste in deze wereld die zó intensief heeft nagedacht over simpele dingen als de elementen.." Zei ORanos glimalchend. "De wijsheid van dit soort mensen zal het volk daar beneden wel redden, denk ik."

Sibirïã Knikte zachtjes,En keek naar beneden.

"Heb vertrouwen Zephyr. Jouw kracht schuilt in je hoofd, niet in je spieren." Zei Oranos glimlachend. "De Ene maakt neit snel fouten."

"Geen dank Zephyr." Oranos boog voorover. Hij had niet erg opg de stad Atlantis gelet, en schrok toen hij de waterige rkater zag, die verdween onder de immense golven...

"Dat is de reden waarom Aquotlò jouw taak niet op zich zou kunnen nemen..." Zei Oranos geschokt, maar tevreden dat Aquotlò de mensen hun leven had teruggeschonken, en hen de Wijze Gave had gegeven. "Hij is te impulsief.. Hij denkt te veel na over de perfecte Balans. Dat is te veel gevraagd voor één geest, zelfs al is diegene een god.."

"Tot weerziens, Broeder Westewind!" Riep Oranos hem glimlachend na. Hij was trots op zijn broer... (Je bent geschapen door de Ene zélf, dus je bent automatisch een broer van Oranos )

(Ghaha...Verkeerde acc )

Sibirïã keek oranos na,En zuchtte.

Krijsend streek er een havik neer naast Oranos en Sibrïã. Ze hipte een beetje rond een gat en stak toen haar kop erdoorheen, om goed te kunnen kijken.
De havik zuchtte, en begon te vervormen in een vrouw.
,,Het moesten slimme kreaturen worden. Helaas zijn ze té slim.." Zei de vrouw hoofdschuddend. Ze legde beide haar handen op haar witte gewaad, en bleef kijken.

Sibirïã knikte,En keek met een felle blik naar benee,Waar de mensen nog steeds tegen elkaar vochtten.